Choroby układu krwiotwórczego
Chorobami układu krwiotwórczego zajmuje się nauka zwana hematologią. To dzięki rozwojowi tej dziedziny, medycyna ma coraz lepsze możliwości walki z nowotworami krwi.
Lepsza diagnostyka pozwala na pełniejsze określenie patogenezy oraz na skuteczniejsze leczenie. Do schorzeń układu krwiotwórczego zalicza się białaczki szpikowe, białaczki limfatyczne, szpiczaki mnogie, przewlekłe choroby mieloproliferacyjne (takie jak przewleka białaczka szpikowa, czerwienica prawdziwa, małopłytkowość samoistna, ostomielifibroza) oraz zespoły mielodysplastyczne.
Główne objawy białaczek to:
- osłabienie,
- męczliwość,
- duszności,
- zwiększona podatność na zakażenia oraz stany zapalne skóry i błon śluzowych,
- bladość skóry,
- objawy skazy krwotocznej,
- powiększenie węzłów chłonnych i śledziony,
- zapalenia dziąseł,
- brak łaknienia
- objawy ze strony układu nerwowego.
Celem potwierdzenia diagnozy zleca się badania takie jak: morfologia z rozmazem, mielogram, badania określające stan zapalny oraz badania specjalistyczne takie jak biopsja szpiku z mostka lub talerza kości biodorwej czy trepanobiopsja.
Terapia białaczki opiera się głównie na zastosowaniu cytostatyków, jednak zanim rozpocznie się leczenie, należy wyeliminować wszelkie inne źródła zakażeń. Rokowanie pacjenta zależne jest od rodzaju białaczki, jej przebiegu, stanu chorego oraz zastosowanego leczenia.[1]
Piśmiennictwo
Źródło tekstu:
- [1] „Opieka w schorzeniach układu krwiotwórczego” J. Schabowska [w:] „Pielęgniarstwo onkologiczne. Podręcznik dla studiów medycznych” pod red. A. Koper, Warszawa 2011
