Radioterapia od podstaw

Badania z ostatnich lat wskazują, że w każdym roku pojawia się około 12 milionów nowych przypadków zachorowań. Około 70 % przypadków wymaga zastosowania radioterapii w leczeniu, albo jako jedynej metody, albo jako metody skojarzonej z chirurgią lub chemioterapią. Efekty leczenia radioterapią liczbowo można wyrazić w następującej proporcji: na 100 chorych leczonych onkologicznie, 25 zostaje wyleczonych właśnie radioterapią.

Promienie X, stosowane w radioterapii, z fizycznego punktu widzenia to fale o długości od 0,0001 do 10 nm, które z duża łatwością przenikają przez większość substancji, stąd swoje zastosowanie znalazły również w medycynie. Promieniowanie jonizujące można podzielić na elektromagnetyczne fotonowe (X i gamma) oraz na cząstkowe (elektrony, neutrony, protony, ujemne mezony pi i ciężkie jony węgla, neonu i argonu). Radioterapia, podobnie jak leczenie chirurgiczne, działa miejscowo jednak oprócz tkanek zmienionych nowotworowo, niszczone są również tkanki zdrowe, w obrębie napromieniowywanego obszaru.

Stopień uszkodzenia komórek zależy od wielu czynników, między innymi od rodzaju energii, czasu trwania sesji, mocy dawki. Uszkodzenia takie mogą się pojawić w kilka sekund po napromieniowaniu do kilku lat po terapii. Należy jednak mieć na uwadze, iż promieniowrażliwość poszczególnych tkanek jest różnicowana.[1]