Odżywianie pozajelitowe pacjentów z chorobą nowotworową

Żywienie pozajelitowe (żp) może być prowadzone przez żyłę centralną lub żyły obwodowe. Takie żywienie zleca lekarz oraz bezpośrednio czuwa nad jego prawidłową podażą.

Żywienie pozajelitowe przez żyłę centralną prowadzone jest przy pomocy specjalnego cewnika wprowadzanego (w warunkach jałowych) do żyły głównej górnej. W przypadku żywienia przez żyłę centralną może dojść do wielu powikłań mechanicznych (np. nakłucie tętnicy podobojczykowej, odma opłucnowa, zator powietrzny, niedrożność cewnika), metabolicznych (np. niedobory witamin  i pierwiastków śladowych, hipo- i hiperglikemia, zaburzenia gospodarki wodno-elektrolitowej) oraz septycznych (gorączka, dreszcze)- to właśnie te powikłania są najczęstsze i najgroźniejsze. Żywienie z wykorzystaniem żył obwodowych wymaga użycia emulsji tłuszczowych (zmniejszenie osmolarności mieszaniny odżywczej), a czas żywienia nie przekracza 15 dni.

Preparaty stosowane w żywieniu pozajelitowym to między innymi: aminokwasy, glukoza, emulsje tłuszczowe, elektrolity, pierwiastki śladowe, witaminy oraz woda. Przed podjęciem decyzji o żywieniu pozajelitowym należy określić zapotrzebowanie osoby chorej na energię oraz białko, określić przewidywany czas żywienia i wybrać odpowiednią drogę podaży mieszaniny. Bardzo ważne jest również określenie celu żywienia pozajelitowego i metod oceny skuteczności takie sposobu żywienia.  Ważne jest aby w momencie wdrożenia żywienia pozajelitowego pamiętać o możliwie jak najszybszym powrocie do odżywiania za pomocą przewodu pokarmowego.

Wskazania do żywienia pozajelitowego to między innymi: niedokrwienia jelit, niedrożność jelit, zespół krótkiego jelita ze złym wchłanianiem, zapalenie otrzewnej czy bardzo trudne do opanowania biegunki oraz wymioty.