Forum: Onkologia - forum dla rodziny i pacjenta

Piszecie głównie o sobie, swoich emocjach. Idealizujecie odejście chorego, jako ostatni, spokojny oddech. Rozumiem, że taki jest mechanizm obronny przed traumą. Nikt chyba tak naprawdę nie pyta umierających o ich perspektywę. Moja babcia chorowała bardzo długo. Chciała być w domu. To złudne poczucie bezpieczeństwa dostarczyło jej dodatkowo fizycznego bólu, bo nie umieliśmy się zajmować osobami w stanie terminalnym. Kiedy zacząć cewnikowanie, zamiast podstawiać kaczkę/nocnik, czy jest odwodniona i trzeba kroplówkę zamiast starać się podawać coś łyżką, itd.itp? Babcia nie miała chorych płuc, więc mogła wyć z bólu. Całymi nocami wzywała swoją mamę. Bała się i chciała żyć. Dostawała morfinę, ale ta nie pomagała za bardzo. Przyspieszyła chyba jej śmierć, bo wraz z pewną ulgą od katuszy, odbierała też resztki sił. Nie wiem czy w ostatnich tygodniach babcia zasypiała czy traciła przytomność. To były tortury. Parę lat później ja sama ciężko zachorowałam. Nie czułam, jak przez dłuższy czas niszczeją mi płuca. Wylądowałam w szpitalu już w bardzo ciężkim stanie. Nie umarłam, ale tu nie sam koniec jest chyba najgorszy. Najpierw traci się siły, niedotleniony mózg reaguje sennością, nie można już przejść paru kroków, a nawet mówić. Jeśli uda się zasnąć, co nie jest wbrew temu, co napisałam w poprzednim zdaniu łatwe, wybudza się skutkiem własnego charczenia i sygnałów płynących od przestraszonego mózgu (znacie uczucie jakby spadania w czasie zasypiania, z którego w panice wyrywamy się, odzyskując przytomność? tak bywa całą noc, a najgorsze jest to, że nie można po przebudzeniu nadal złapać oddechu). Potem panika, bo mimo mocnego wdechu, raz po raz, nie czuje się tlenu. A organizm stara się go zaciągnąć i robi to za nas, aż igły bólu przebijają klatkę piersiową. Serce szaleje jak przy zawale. Spróbujcie wstrzymać powietrze na minutę, a kiedy poczujecie, że to już dość, nie pozwólcie sobie na oddech. Ile to wytrzymacie? Ten stan, gdy ciało samo wyrywa się, nogi drgają, jakby chciały od was uciec? Sekundę może pięć? Tymczasem w tej beztlenowej komorze jest się przez cały czas, utrata przytomności nie nadchodzi, jak zbawienie, a inne, niezniszczone chorobą organy, walczą potwornie czy też raczej szaleją z bólu, wysyłając wszystkie koszmarne sygnały o zagrożeniu życia. Nic się już nie liczy, żaden kredyt we frankach, sadystyczny szef, niedokończone sprawy, a nawet to, jakie było całe dotychczasowe życie . Nawet jeśli wcześniej wielokrotnie sobie podśpiewywaliśmy w myślach z Chylińską "czy mogę odejść sobie już?", w tym czasie nie da się myśleć inaczej niż "Boże, daj mi żyć, daj zaciągnąć tlen, daj mi ostatni raz szansę". Nawet gdy ostatni raz modliło się w wieku 7 lat. I nawet gdy wie się, że nie ma się już w co go zaciągnąć. Nie miałam ani depresji, ani myśli samobójczych, ale ta sytuacja i ten strach przed śmiercią, były prawdziwym koszmarem. Liczyłam na utratę przytomności i zapewne po wejściu w stan terminalny czy agonalny by nadeszła. Im silniejszy organizm tym jednak dłużej to trwa. W czasie moich pobytów w szpitalu napatrzyłam się też na innych chorych. Ci w gorszym ode mnie stanie (chemia bez efektów, wlewy antybiotykowe.itd.) byli z reguły w trawiącej ich gorączce. Tymczasem niższa temperatura, niższe ciśnienie, chyba przedłużają agonię. Oczywiście bywa też, że śmierć nadchodzi bez wiadomych znaków, tj.jakichkolwiek. Przykład. Oglądałam z dziewczyną wiadomości w sali tele.dla pacjentów. Była słaba, ale chodząca. Rozmawiałyśmy o niczym, nawet było coś śmiesznego i rozbawione poczłapałyśmy do swoich sal . Dwie godziny później już nie żyła. Jej płuca wypełniły się wodą. Nie miała raka, ale chyba mukowiscydozę. Nie ma jednak znaczenia czy umiera się na raka płuc, covid czy AZPP - odczucia są podobne.

Moja mama stała się agresywna . Ale nie rozumiem dlaczego