Forum: Onkologia - forum dla rodziny i pacjenta

Powiedzcie mi - te które znają z doświadczenia- jak to wygląda?
Ciągle myslę o zmarłej osobie z mojej rodziny, babci, kolejnej osobie w wieku 39 lat - kuzynie męża, o Annie P.

Nie żebym się choro podniecała, nie żebym marzyła, przeszłam to ale chyba nie w takim stadium jak inni- pisałam juz kiedyś, że opiekowałam się ciężko chorą ukochaną babcią, ale ona na szczęscie dla niej zmarła w ciągu miesiąca od diagnozy.
Podejrzewam że babcia wiedziała że jest chora ale nie odwiedzała lekarzy, tabletki wyrzucała, nie brała chemii- odmówiła, bo uznała że wie lepiej.
Umarła we snie, po miesiacu od diagnozy, nie miała czasu schudnąc jak inni, nie zwijała sie z bólu- miała szczęście. Rak wątroby.
Choć pamiętam że była bardzo słaba, myłam ją, myłam jej włosy, pomagałam przy toalecie.
No cóż, była cała żółta i przy toalecie właśnie widac było że choruje.

Powiedzcie mi jak to wygląda, te ostatnie dni chorego? Albo ten moment kiedy już wiadomo że będzie koniec?
Mojego męża kuzyn jeszcze tydzien przed śmiercią na raka- chodził, załatwiał się, rozmawiał siedząc na krzesle, a tydzien potem po prostu umarł w nocy.
Wiem że to jest tak że czuwa lekarz z hospicjum, że najpierw chory przestaje jeśc i pić i potem oczywista -wydalać, a co dalej? Leży bez swiadomości czy chodzi?
A moze śpi cały czas i się siedzi i czeka na ostatni oddech?

Jak to wygląda? Ludzie się tego boją. jak to się dzieje?

Mialam watpliwa przyjemnosc przebywac w ubieglym roku od polowy marca do konca lipca w szpitalach i hoslicjum. Sa to miejsca gdzie umieralnosc jest duza. I jak wyglada smierc ??? Mozna powiedziec, ze jest bardzo cicha spokojna. Panie, ktore odchodzily, nie krzyczaly, nie uciekaly, po prostu cichutko odchodzily. One juz wczesniej sie pogodzily z tym stanem. Byly swiadome. Mysle, ze one byly pogodzone z takim stanem.

Ja mam również takie doświadczenie w tym temacie jak moi przedmowcy: osoba, ktora widzialam jak slabnie najpierw przestala jesc, pic, wydalac, pozniej juz jej bol byl usmiezany i odeszla we snie. Jednak przypominam sobie również przypadek gdzie chłopak 3 noce pod rząd dusil się i krztusil. W trzecia noc zmarł. Co ciekawe, z mojego doświadczenia wiem, że osoby te na 2 tygodnie lub tydzień przed śmiercią dostają jakby nadludzkich sił- stają na nogi lub zaczynają jeść konkretne jedzenie. .. jakby chcieli to zrobić ostatni raz. I wszyscy się dziwią ze jest taka poprawa. Znacie tez takie przypadki?

umieranie to przecież kolejny etap jedni wracaja po może 40 dniach rekonwalescencji na ziemie inni odradzaja sie w światach wyższej świadomości. po umarciu zżucamy tylko ciało dusza wedruje dalej . wy juz pewnie parenaście razy byliście na ziemi teraz znów sie uczycie przysliście tu żeby sie uczyć zdobywac wiedze i iść w wyższą świadomość obejrzyjcie nasz dom na you tube jak w niebie tak i naziemi inteligentny to wymyslił . jest kolowrotek kola ponownych wcieleń niektórzy odrazu po porzuceniu ciała sie odradzaja a inni jeszcze przechodzą czas rekonwalescencji . pozdrawiam umieranie to kolej etap ale trzeba być dobrym i robic dobre uczynki wtedy te nasze kolejne zycie będzie lepsze, co zasiejesz to zbierzesz

chcem dodać tam ktoś napisal o stadium raka to energia nie wybaczenia trzeba wybaczyć ludziom którzy nam cos zrobili, trzeba pujść do tych którym my cos uczyniliśmy i prosic o wybaczenie i zadośuczynić im a nastepnie robic dobre uczynki codziennie, zacząć brać udziały w akcjach charytatywnych zacząc pomagac ludziom jak sie da, zacząc ubierac ludzi którzy nie mają ubran, kupywac jedzenie tym co potrzebuja wspierać, zmienic myslenie prosze kupic książke emma curtis hopkins oraz karma milości gesze michael roach. a ta energia od was odpadnie i bedziecie żyć, studiujcie wiedze wszechswiata o swoje duszy czym ona jest a bedzie z dnia na dzien coraz lepiej pozdrawiam ciepło nie lgnijcie do smierci żadna cząstka waszego ciała, dobre uczynki do roboty to działa

Czytam wpisy i nie wierzę. Ludzie którzy odchodzą "we śnie", "zasypiając", "w nocy" są szczęściarzami.
Każdy przypadek jest inny, każdy organizm jest inny i przede wszystkim każdy inaczej radzi sobie z tą wstrętną chorobą. Mój mąż umarł w szpitalu, jak powiedziały pielęgniarki - nie męczył się długo. Natomiast niektórzy konają tygodniami. W ostatnich chwilach mówił takie rzeczy że na pewno wiedział że odchodzi, my natomiast nie byliśmy na to przygotowani. Młody mężczyzna, waleczny i uparty, z dobrymi rokowaniami miał pożyć dłużej. Z chorobą walczyliśmy 1,5 roku, próbujące też innowacyjnych metod polecanych przez lekarzy, które w jego przypadku zdecydowanie nie pomogły. Absolutnie nie winie tu lekarzy, po prostu przeszłam bardzo dużo widząc jak z mojego sportowca uchodzi waga, kolor i na końcu życie.
Ludzie nie doceniają tego co mają dopóki nie wydarzy się tragedia. Nie chcę tutaj nikogo straszyć, po prostu ruszyło mnie że tak swobodnie rozmawiacie o śmierci, ja chyba jeszcze nie potrafię.